Βλέπω, διαβάζω, ακούω και απογοητεύομαι.
Αν υπάρχει κάτι το οποίο δεν πρόκειται ποτέ να συνηθίσω, είναι η αίσθηση της απογοήτευσης που προκαλούν οι άνθρωποι που τελικά… ξεχνούν!
Την Παρασκευής (28/2)….πενθούσε η Ελλάδα, οι Έλληνες διαδήλωσαν για 57 νεκρους, μιλούσαμε όλοι για Ιούδες, για Πιλάτους και για αδικίες.
Βάλαμε τους εαυτούς μας στη θέση των αδικημένων γονιών θυμάτων στα Τέμπη και δαχτυλοδείξαμε τους Ιούδες και επισημαίνοντας την αδιαφορία των Πιλάτων κατηγορησαμε την υποκρισία…!
Υποκρισια, λοιπόν!!
Πώς να συνεχίσω να πιστεύω στους ανθρώπους που πριν δυο μέρες πένθουσαν και μετά καρναβαλιζοντουσαν σε ξέφρενους ρυθμούς?
Σε αυτούς που έτρεξαν να κλείσουν μαγαζιά, να ακολουθήσουν πορείες και να κλάψουν για τις 57 αδικοχαμενες ψυχές αλλά μετά από 2 μέρες οι ίδιοι ξαναβγήκαν στους δρόμους, ξεχάσαν τον πόνο και γλεντούσαν τον καρναβαλο.
Αυτό φίλοι μου είναι η… Υποκρισια, να ξεχνάς!
Βλέπετε είναι εκκωφαντικός ο θόρυβος της μάσκας που γίνεται θρύψαλα, άλλα λυτρωτικός από τη στιγμή που σε απαλλάσσει από το ψέμα και σε απελευθερώνει.
Οπως, επίσης, είναι ανατριχιαστική η αίσθηση όταν όλα σκορπίζονται σαν πύργος από τραπουλόχαρτα και συνειδητοποιείς ότι το μεγαλύτερο ελάττωμα μας είναι ότι… ΞΕΧΝΆΜΕ.
